به‌گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، علیرضا شاه محمدپور عضو هیأت‌علمی پژوهشگاه و مجری طرح گفت: در بسیاری از حفاری‌های باستان‌شناسی آثار معماری هویدا می‌شوند که نیاز به حفاظت و مرمت دارند و یکی از روش‌های نگهداری از این آثار ساخت پوشش حفاظتی بر فراز آن‌هاست که انتخاب چنین روشی برای جلوگیری از فرسایش و تخریب آثار به مؤلفه‌های مختلفی بستگی دارد.
او افزود: سیاستگذری، تصمیم‌گیری، برآورد و تأمین هزینه‌ها، طراحی و اجرای سازه‌های الحاقی بر روی آثار تاریخی توسط گروه‌های تخصصی انجام می‌شود و ویژگی آثار مکشوفه از نظر کیفیت، سلامت، جزئیات، تزئینات، موقعیت قرارگیری، دورۀ تاریخی و مصالح در انتخاب ساخت پوشش حفاظتی مؤثر است.
شاه محمدپور با اشاره به اینکه طراحی سازۀ جدید تحت تأثیر وسعت محوطه یا بنا، شرایط اقلیمی، موقعیت قرارگیری، فرهنگ معماری و کاربری پس از اجرا بستگی دارد، تصریح کرد: اتمام یا تداوم فصول کاوش نیز در انتخاب نوع پوشش می‌تواند تأثیرگذار باشد و موضوع بسیار مهم در ساخت پوشش حفاظتی امکانات پشتیبانی آن است.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری افزود: میزان کارآیی سازه از نظر محفوظ ماندن آثار و همینطور کیفیت آن به عنوان یک عنصر ساختمانی جدید، باید در دوره‌های زمانی مشخص پایش شود.
او خاطرنشان کرد: در این پژوهش ضمن مروری بر طرح های اجرا شده در نقاط مختلف جهان، به نمونه‌هایی در داخل کشور اشاره شده است.
مجری طرح در پایان گفت: برآیند مطالعات انجام شده به همراه تجزیه و تحلیل آن‌ها نهایتاً به تدوین معیارهایی برای حفاظت از آثار معماری که در حین کاوش‌های باستان‌شناسی کشف می‌شوند، منتج شد.
انتهای پیام/
انتهای پیام/
